EURCHF floor could become collateral damage if ECB ups the ante

The Swiss National Bank has again pointed to the line in the sand that must not be crossed: EURCHF at 1.20. But the markets are holding European Central Bank President's Mario Draghi’s feet to the fire, demanding more action as the ECB’s inflation target fades from view. These forces are set to collide in a titanic struggle.

 

The SNB last week released its quarterly monetary policy assessment and it made for bleak reading. The economic outlook is seen to have deteriorated considerably since the June assessment, the risk of deflation has increased and the CHF remains too high.

 

A titanic struggle could be in the offing between the SNB and the ECB. Photo: Thinkstock

The exchange rate floor of EURCHF at 1.20 was maintained and the policy rate target range was kept at 0.00% to 0.25%.

In reality, the three-month Libor rate is effectively zero-bound, so the exchange rate floor is seen as the key instrument to avoid an undesirable tightening of monetary conditions. Hence, this will be defended “with utmost determination” and to do so, the SNB is prepared to purchase foreign currency (by selling CHF) in “unlimited quantities”.

 

If necessary it will take “further measures immediately”. This is a threat to drop the policy rate deeply into negative territory if the floor is broken.

 

The problem for the SNB is illustrated in this chart. Its forecast for inflation continues to decline in response to a deteriorating global economy and slower growth in Switzerland. The consumer price index in 2016 is expected to be trending at only 0.5%, leaving little margin for error before deflation overwhelms them.

Source: Swiss National Bank 

The determination of the SNB to hold the value of the CHF at current levels, and preferably to see it decline, is understandable given the damage done by the surge in the real effective exchange rate beginning in 2010, as shown in the chart below.

 

Since then there have been some hard-won gains and the bank is determined not to see them reversed.

Source: Pictet  

The ECB is compelled to act by its inflation mandate

 

But, of course, there are two balls in the air when it comes to EURCHF, and developments in Eurozone monetary policy threaten to overwhelm any action the SNB might take to defend the 1.20 minimum exchange rate.

 

Draghi said yesterday in his quarterly testimony before European Union leaders, that the ECB was moving to a more “active and controlled management of our balance sheet” as the risks around the expected economic expansion are heading in the wrong direction. That in turn threatens the bank’s mandate to produce an inflation rate of close to, but below, 2% over the medium term.

 

The markets doubt current policies will meet the mandate. Draghi was given the benefit of the doubt after his tough-talking Jackson Hole speech, as demonstrated in the chart of the five year/five-year forward inflation swap. This is the ECB’s preferred measure of inflation expectations.

 

After an initial bounce, the swap rate has declined to record a new low.

Source: Bloomberg 

Quantitative easing via a mixture of security purchases is required

Reversing these negative trends will require decisive action from the ECB. In early October, it will give details of the asset purchase program previously announced. This will involve outright buying of Asset Backed Securities (ABS) and covered bonds. There are approximately EUR400 billion of suitable ABS on issue and EUR 1 trillion of covered bonds. 

The ECB intends to expand its balance sheet by around EUR 1 trillion, so if it does this by buying ABS and covered bonds only, it will effectively take over control of those markets. More likely they will add selected sovereign debt to the mix.

 

The reference to “outright buying” means that the security purchases will not be sterilised. That is the definition of quantitative easing.

A decline in real interest rates is what the doctor ordered

The aim of the exercise will be to drive down real interest rates in a similar fashion to that achieved successfully by the Bank of Japan. An aggressive policy of balance sheet expansion via purchases of government bonds sees Japan now with inflation running at 1.3% and a 10-year bond rate of around 0.5%. So that’s a negative real yield of about 0.8%. 

The theory is this will incentivise “economic agents” (i.e. consumers and business) to increase spending and investment respectively, while also raising inflation expectations.

 

Contrast this with the situation in the Eurozone where real interest rates are still positive at the long end of curve.

 

The ECB has plenty of room to move, as shown in the chart below.

Source: ThomsonReuters data stream

The SNB will be very nervous as we head into October with the probability of more action from the ECB hanging over its head. While it talks tough, the SNB is a relative minnow compared with its Frankfurt counterparts, so the EURCHF floor could become collateral damage when Draghi ups the ante. 

The Swiss still have one trump card in their hands – dropping the policy rate deeply into negative territory – but they will be forced to play it shortly.

Νέα δικαστική επιτυχία για δανειολήπτη που είχε λάβει δάνειο σε ελβετικό φράγκο

Δικαστική νίκη πέτυχε ελεύθερος επαγγελματίας από την Κοζάνη, ο οποίος είχε λάβει δάνειο σε συνάλλαγμα. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Κοζάνης, με την υπ' αριθμόν 342/2014 απόφασή του, έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε ο δανειολήπτης, υποχρεώνοντας την τράπεζα να δεχθεί την καταβολή των μηνιαίων δόσεων με την αρχική ισοτιμία μέχρι τη συζήτηση της κύριας αγωγής και την έκδοση οριστικής αποφάσεως.




Η παραπάνω απόφαση έρχεται σε συνέχεια ανάλογης απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ξάνθης (υπ' αριθμόν 23/2014 ), που έκανε δεκτή την αγωγή συνταξιούχου αστυνομικού, πλην όμως στην περίπτωση αυτή δεν ακολουθήθηκε η διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων και κατά συνέπεια ο δανειολήπτης εδώ θα μπορέσει να καταβάλει τη δόση του δανείου με την αρχική ισοτιμία μετά την τελεσιδικία της υπόθεσης (με αναδρομική ισχύ). Η υπόθεση της Κοζάνης αφορούσε ελεύθερο επαγγελματία που το 2006 πήρε στεγαστικό δάνειο σε ευρώ, το οποίο, δύο χρόνια αργότερα, κατά παρότρυνση της τράπεζας, το μετέτρεψε σε ελβετικό φράγκο, ενώ στη συνέχεια έλαβε δεύτερο δάνειο στο ίδιο νόμισμα. Όπως εξήγησε η δικηγόρος Αριάδνη Νούκα που χειρίστηκε την υπόθεση, το αρχικό δάνειο που εκταμίευσε ανερχόταν σε 141.000 ευρώ με ισοτιμία 1,613 και η δόση ήταν περί τα 1.140 ευρώ το μήνα. Στην πορεία, σύμφωνα με την ίδια, με τις διαδοχικές ανατιμήσεις του ελβετικού φράγκου, η δόση του αυξανόταν σταδιακά, φτάνοντας τα 1.800 ευρώ. Μέχρι το 2010 ο δανειολήπτης εξυπηρετούσε κανονικά τις δόσεις, αλλά στη συνέχεια μειώθηκαν δραματικά τα εισοδήματα του, οπότε έλαβαν χώρα ρυθμίσεις προκειμένου να αποπληρώνει το μισό των δόσεων. Αυτά μέχρι πριν από λίγους μήνες, οπότε ο δανειολήπτης «σήκωσε τα χέρια ψηλά» αδυνατώντας πλέον να ανταποκριθεί στις δόσεις. Κατά την δικηγόρο, τον περασμένο Απρίλιο η τράπεζα κατήγγειλε τις δανειακές συμβάσεις, ζητώντας την καταβολή εντός ολίγων ημερών το ποσό των 155.000 ευρώ, μετατρέποντας το υπόλοιπο του δανείου με ισοτιμία 1,215 . Οι υπολογισμοί της τράπεζας είχαν ως αποτέλεσμα ο δανειολήπτης, που για ένα δάνειο 141.000 ευρώ σε επτά χρόνια είχε πληρώσει 63.000 ευρώ, να βρεθεί να χρωστάει το αρχικό ποσό της εκταμίευσης επιβαρημένο επιπλέον κατά 14.000 ευρώ. Υπό αυτές τις συνθήκες, προσέφυγε στη Δικαιοσύνη ζητώντας να καταβάλλει πλέον τις δόσεις με την αρχική ισοτιμία. «Η συγκεκριμένη απόφαση ασφαλιστικών μέτρων στηρίζεται σε εξαιρετική νομική θεμελίωση και περιέχει σημαντικότατες ουσιαστικές παραδοχές. Έρχεται να προστεθεί στην πρόσφατη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ξάνθης παρέχοντας τη δυνατότητα στον δανειολήπτη να καταβάλει άμεσα τις δόσεις του δανείου του με την αρχική ισοτιμία χωρίς να αναμένει την τελεσιδικία της τακτικής αγωγής του» ανέφερε η κα. Νούκα. Να σημειωθεί ότι το πρόβλημα με τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο αφορά πάνω από 60 χιλιάδες δανειολήπτες στη χώρα μας, αλλά δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Πολύ πριν από την απόφαση των ελληνικών δικαστηρίων, δανειολήπτες σε διάφορες χώρες της Ευρώπης έχουν προσφύγει στα δικαστήρια κι έχουν δικαιωθεί.

πηγη : www.dikaiologitika.gr

ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΑΝΕΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΕ ΡΗΤΡΑ ΕΛΒΕΤΙΚΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ Καταδίκη για φραγκοφονιάδες

Μετά την ανατίμηση του ελβετικού νομίσματος η δόση του δανειολήπτη από 1.100 ευρώ το μήνα έφτασε τα 1.800!

Η ΠΡΩΤΗ δικαστική δικαίωση δανειολήπτη με δάνειο σε ελβετικό φράγκο είναι γεγονός. Η υπόθεση, η οποία αφορούσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων δανειολήπτη ελβετικού φράγκου κατά τράπεζας, ο οποίος ζητούσε την αποπληρωμή του δανείου του με την αρχική ισοτιμία, εκδικάστηκε στις 20 του περασμένου Αυγούστου, με το αίτημα του δανειολήπτη να γίνεται δεκτό από το Μονομελές Πρωτοδικείο.

Μετά τη συγκεκριμένη απόφαση, η τράπεζα υποχρεούται πλέον «να ανέχεται την καταβολή των μηνιαίων δόσεων με την αρχική ισοτιμία» μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης.

Δηλαδή, στο εξής ο δανειολήπτης εξασφάλισε τη δυνατότητα να τηρεί τις συμβατικές υποχρεώσεις του με δίκαιο όμως τρόπο, προστατεύοντας παράλληλα το σπίτι του, αλλά και την υπόλοιπη περιουσία του από κατασχέσεις.

Η υπόθεση αφορά ελεύθερο επαγγελματία ο οποίος το 2006 πήρε στεγαστικό δάνειο σε ευρώ. Δύο χρόνια αργότερα -και έπειτα από παρότρυνση της τράπεζας- το δάνειο μετατράπηκε σε ελβετικό φράγκο. Μάλιστα την ίδια χρονιά πήρε και δεύτερο δάνειο και πάλι σε ελβετικό φράγκο. Το συνολικό ποσόν των δανείων ήταν 141.000 ευρώ, με ισοτιμία με το ελβετικό φράγκο1,613 και τη δόση να διαμορφώνεται στα 1.140 ευρώ μηνιαίως.

Ωστόσο, με τις διαδοχικές ανατιμήσεις του ελβετικού φράγκου τα επόμενα χρόνια, η δόση ξεκίνησε σταδιακά να αυξάνεται, με αποτέλεσμα το 2014 να φτάσει τα 1.800 ευρώ το μήνα, δηλαδή περίπου 700 ευρώ επιπλέον της αρχικής δόσης.

Η σημαντική αύξηση της δόσης του δανείου οδήγησε το δανειολήπτη το 2010, εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων του, να μην μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του. Αποτέλεσμα ήταν έως και το 2014 να μπει στη διαδικασία διαδοχικών ρυθμίσεων με την τράπεζα, προκειμένου να πληρώνει το μισό ποσόν από τη μηνιαία δόση.

Ωστόσο, στη συνέχεια η τράπεζα αρνήθηκε και νέα ρύθμιση, με αποτέλεσμα ο δανειολήπτης να δηλώσει αδυναμία καταβολής των δόσεων και η τράπεζα τον Απρίλιο του 2014 να καταγγέλλει τις δανειακές συμβάσεις και να ζητά εντός 5 ημερών να της καταβληθούν 155.000 ευρώ, μετατρέποντας το υπόλοιπο του δανείου με ισοτιμία 1,215.

Οι υπολογισμοί της τράπεζας είχαν αποτέλεσμα ο δανειολήπτης, που για ένα δάνειο 141.000 ευρώ σε επτά χρόνια είχε πληρώσει 63.000 ευρώ, να βρεθεί να χρωστάει το υπόλοιπο του δανείου και μάλιστα επιβαρημένο με 14.000 ευρώ.

Η αδυναμία συνεννόησης με την τράπεζα ανάγκασε το δανειολήπτη να προσφύγει στο δικαστήριο, όπου και τελικά κέρδισε την πρώτη πανελλαδική δικαίωση στο πλαίσιο ασφαλιστικών μέτρων για δάνειο σε ελβετικό φράγκο.

Την πάτησαν κι αλλού

Το πρόβλημα με τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Πολύ πριν από την απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου, δανειολήπτες σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχουν προσφύγει στα δικαστήρια και έχουν δικαιωθεί.

Ισπανία: Τον Μάρτιο του 2013 αναφέρθηκε σε σχετική βιβλιογραφία η έκδοση απόφασης του Πρωτοδικείου της Βαρκελώνης που δικαίωνε δικηγόρο-δανειολήπτη δανείου σε ελβετικό φράγκο, καθώς δεν είχε ενημερωθεί επαρκώς για τους κινδύνους εν όψει της μεταβλητότητας της συναλλαγματικής ισοτιμίας.

Κροατία: Το καλοκαίρι του 2013 δικαστήριο στην Κροατία αποφάσισε, κατόπιν άσκησης ομαδικής αγωγής 75.000 δανειοληπτών σε ελβετικό φράγκο, υπέρ της μεταβολής του ύψους της οφειλής στο τοπικό νόμισμα με τη σχέση συναλλαγματικής ισοτιμίας της ημέρας εκταμίευσης του δανείου, λόγω της ελλιπούς πληροφόρησης των δανειοληπτών εκ μέρους των οκτώ εναγόμενων πιστωτικών ιδρυμάτων σχετικά με το συναλλαγματικό κίνδυνο.

Μαυροβούνιο: Τον Νοέμβριο του 2013, το Εφετείο Πανγκόριτσα, επί σχετικής αγωγής, διέταξε τη διενέργεια χρηματοοικονομικής μελέτης για το κατά πόσο η αντιστάθμιση του συναλλαγματικού κινδύνου οδηγεί σε κέρδη αυτών από τη συναλλαγματική μεταβολή πέραν του επιτοκίου.

Ουγγαρία: Στα μέσα Δεκεμβρίου 2013, το ανώτατο δικαστήριο αποφάνθηκε περί της εγκυρότητας των συναπτόμενων σε ελβετικό φράγκο δανειακών συμβάσεων, καλώντας τα κατώτερα δικαστήρια ναι μεν να δέχονται την εγκυρότητα των εν λόγω δανείων, αλλά να μεταβάλλουν τους όρους λειτουργίας τους, όπου αρμόζει, επί τη βάσει τυχόν πλημμελούς πληροφόρησης των δανειοληπτών από τα πιστωτικά ιδρύματα.

Ισλανδία: Το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έκρινε παράνομα τα δάνεια που είναι συνδεδεμένα με ξένα νομίσματα, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται πλέον τα νοικοκυριά να καλύπτουν τις απώλειες (από την υποτίμηση) της ισλανδικής κορόνας.

Η παγίδα με το φράγκο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ των δανείων σε ελβετικό φράγκο δεν είναι καινούργια. Ηδη από το 2006 οι τράπεζες διαφήμιζαν τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο ως μια φτηνή λύση δανεισμού, σε μία περίοδο υψηλής συναλλαγματικής ισοτιμίας ευρώ/ελβετικού φράγκου.

Οι διαφημιστικές καμπάνιες των τραπεζών είχαν πλημμυρίσει τα ΜΜΕ, τάζοντας χαμηλές δόσεις και χαμηλό επιτόκιο, εξαιτίας του libor (διατραπεζικό επιτόκιο για το δανεισμό από μια τράπεζα σε άλλη).

Ωστόσο, η επέλαση από το 2009 και μετά της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, οδήγησε στη σημαντική υποχώρηση του ευρώ έναντι των άλλων νομισμάτων και ιδιαίτερα του ελβετικού φράγκου, γεγονός που προκάλεσε την παρέμβαση της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου 2011. Τότε, προκειμένου να αναχαιτίσει τη δραματική ανατίμηση του ελβετικού φράγκου, έθεσε ανώτατη τιμή στην ισοτιμία του νομίσματός της το 1,220 έναντι του ευρώ.

Αποτέλεσμα ήταν όλοι όσοι είχαν πάρει δάνεια σε ελβετικό φράγκο, να δουν τις δόσεις των δανείων τους να εκτοξεύονται σε σχέση με την αρχική δανειακή τους σύμβαση.

Η επιβάρυνση ήταν τεράστια, καθώς η σύναψη των δανείων έγινε με ισοτιμία ευρώ με το ελβετικό φράγκο στο 1,60 (ή ελαφρώς μικρότερη, ανάλογα το έτος που συνάφθηκε η σύμβαση), ενώ στη συνέχεια κλήθηκαν να αποπληρώσουν το δάνειό τους με ισοτιμία του ευρώ με το ελβετικό φράγκο η οποία κυμάνθηκε πάνω από 35%.

Τι βλέπουν Deutsche Bank και HSBC για το EUR/CHF;

Με το EUR/CHF να βρίσκεται 75 pips πριν από το όριο του 1.2000 που έθεσε η SNB με την απόφαση της τον Σεπτέμβριο του 2011, οι αναλυτές της Deutsche Bank και της HSBC εκτιμούν τις επόμενες κινήσεις στην ισοτιμία το επόμενο διάστημα.

Οι αναλυτές της HSBC εκτιμούν ότι μετά και τα νέα μέτρα χαλάρωσης που έλαβε η ΕΚΤ αλλά και την εξαιρετικά αδύναμη ανάκαμψη στην Ελβετία είναι μάλλον απίθανό να μη δράσει η SNB καθώς ένα πιο «ακριβό» CHF είναι πιθανό να βλάψει τους Ελβετούς εξαγωγείς. 

«Δεν υπάρχει επαρκής λόγος για να πιστεύουμε ότι Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας δεν είναι έτοιμη να δράσει. Στην πραγματικότητα εκτιμούμε ότι η διάθεση των αξιωματούχων της SNB να δράσει βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα καθώς η ανάπτυξη του Α.Ε.Π στην Ελβετία για το δεύτερο τρίμηνο ήταν 0.0% κάτω από τις εκτιμήσεις που ήθελαν το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Ελβετίας να βρίσκεται στο 0.5% (QoQ).

Αντίστοιχα ο πληθωρισμός στην Ελβετία εκτιμάται στο 0.1% σε ετήσια βάση. Όσον αφορά την απόφαση επιτοκίων της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας στις 17 Σεπτεμβρίου πολλοί συμμετέχοντες στην αγορά εκτιμούν ότι πρόκειται να δούμε είτε μία περικοπή του επιτοκίου από την SNB η οποία ενδέχεται να ακολουθήσει τα βήματα της ΕΚΤ είτε μία άνοδο του ορίου υψηλότερα από το 1.2000 όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Εμείς δεν θεωρούμε τίποτα από τα δύο ως πιθανά ενδεχόμενα».

Οι αναλυτές της Deutsche Bank εκτιμούν ότι η SNB πρόκειται να αυξήσει το όριο στο EUR/CHF πάνω από το 1.2000. «Αυτό βέβαια πρόκειται να συνοδευτεί και με μία μεγάλη επέμβαση στην αγορά συναλλάγματος. Παρόλα αυτά δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο η Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας να ακολουθήσει το παράδειγμα της Δανίας και να περικόψει τα επιτόκιά της . Σε κάθε περίπτωση η Κεντρική Τράπεζα διαθέτει αρκετά εργαλεία στη διάθεσή της σε περίπτωση που επιθυμεί να επέμβει στη νομισματική πολιτική της Ελβετίας. Το ρίσκο για το EUR/CHF παραμένει ασύμμετρο».

«Πρώτη νίκη» για δανειολήπτες σε ελβετικό νόμισμα

Για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε ότι η τράπεζα προώθησε το χαμηλό επιτόκιο χωρίς άλλη ενημέρωση…

ΔΕΚΤΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ - ΜΑΖΙΚΗ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΟΥΣ

Στη μαζική προσφυγή κατά των τραπεζών φαίνεται ως αναζητούν τη λύση όσοι καταναλωτές έχουν εγκλωβιστεί σε στεγαστικά δάνεια ξένου νομίσματος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βεβαίως το έχουν οι δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο, οι οποίοι έχοντας λάβει δάνεια με μικρό επιτόκιο την περίοδο προ κρίσης, χρωστούν σήμερα κεφάλαια μεγαλύτερα του ύψους του κεφαλαίου.

Οι δανειολήπτες αυτοί, υπολογίζονται πανελλαδικά σε 65.000 και πολλοί εξ αυτών είναι Λαρισαίοι, έχουν οργανωθεί γύρω από το Σύλλογο Δανειοληπτών Ελβετικού Φράγκου, ετοιμάζοντας συλλογικές προσφυγές. Το θέμα έχει απασχολήσει τα Δικαστήρια έπειτα από προσφυγές δανειοληπτών και επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή την πρώτη πανελλαδική απόφαση, στις 20 Αυγούστου, που έκανε δεκτή απόφαση ασφαλιστικών μέτρων.

Σύμφωνα με απόφαση Μονομελούς Πρωτοδικείου διατάσσεται η τράπεζα να ανέχεται την καταβολή των δόσεων με την αρχική ισοτιμία μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της αγωγής του. Η δικηγόρος που χειρίστηκε την υπόθεση, επισήμανε πως επρόκειτο για μια άκρως σημαντική δικαστική απόφαση με εξαιρετική νομική θεμελίωση και ενδιαφέρουσες ουσιαστικές παραδοχές. Είναι αξιοσημείωτο, ότι σχετικά με την ουσία της υπόθεσης, για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε δικαστικά, ότι οι τραπεζικοί υπάλληλοι προώθησαν μόνο το ελκυστικό τμήμα της σύμβασης, δηλαδή προώθησαν το χαμηλό επιτόκιο και την χαμηλή δόση χωρίς οποιαδήποτε άλλη ενημέρωση του δανειολήπτη.

 Νωρίτερα είχε προηγηθεί απόφαση Πρωτοδικείου Ξάνθης, που δικαίωσε δανειολήπτη-συνταξιούχο αστυνομικό ο οποίος το 2007 είχε δανειστεί 166.680 ελβετικά φράγκα. Το Δικαστήριο αποφάσισε πως ο συγκεκριμένος δανειολήπτης μπορεί να εξοφλήσει το δάνειό του βάσει της ισοτιμίας που ίσχυε μεταξύ ευρώ και ελβετικού φράγκου την περίοδο που εγκρίθηκε από την τράπεζα. Η ισοτιμία του ελβετικού φράγκου έναντι του ευρώ είχε υποχωρήσει σε 1,183 το 2012 από 1,65 το 2007, οπότε και εκταμιεύτηκε το δάνειο, ενώ σήμερα διαμορφώνεται σε 1,21 ευρώ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το δάνειο προέβλεπε 300 μηνιαίες τοκοχρεολυτικές δόσεις με κυμαινόμενο επιτόκιο, με αποτέλεσμα το αρχικό κεφάλαιο που την ημέρα της εκταμίευσης ανερχόταν σε 105.000 ευρώ, πέντε χρόνια μετά είχε μειωθεί μόλις στις 89.000 ευρώ. Το δικαστήριο έκρινε ασαφή και αόριστο, και κατ’ επέκταση καταχρηστικό τον όρο της δανειακής σύμβασης, σύμφωνα με τον οποίο «εφόσον το δάνειο ή οποιοδήποτε τμήμα αυτού έχει χορηγηθεί σε συνάλλαγμα, ο οφειλέτης υποχρεούται να εκπληρώσει τις εντεύθεν υποχρεώσεις του προς την τράπεζα είτε στο νόμισμα της χορήγησης είτε σε ευρώ, με βάση την τρέχουσα τιμή πώλησης του νομίσματος χορήγησης την ημέρα της καταβολής». Το Δικαστήριο έκρινε πως η οφειλή του δανειολήπτη πρέπει να υπολογιστεί βάσει της ισοτιμίας των δύο νομισμάτων την περίοδο που εκταμιεύτηκαν τα χρήματα του δανείου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το Δικαστήριο αποδέχθηκε ότι ο εν λόγω δανειολήπτης στερείται ουσιαστικά οικονομικών γνώσεων και ως εκ τούτου δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί τις συνέπειες αυτής της επιλογής, η οποία θα πρέπει να σημειωθεί ότι περιγράφεται στις σχετικές συμβάσεις που υπογράφονται με την τράπεζα, ορίζοντας ότι ο δανειολήπτης αποδέχεται να αναλάβει τον σχετικό συναλλαγματικό κίνδυνο.

ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΝ

Να σημειώσουμε πως οι περισσότεροι εκ των οποίων έλαβαν τα δάνειά τους την περίοδο 2006-2009, όταν το επιτόκιο libor κινείτο στο 2%-2,5% την ίδια στιγμή που τα ευρωπαϊκά επιτόκια ήταν έως και 2 μονάδες υψηλότερα. Εκείνη την περίοδο το ελβετικό φράγκο κινούνταν σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα έναντι του ευρώ, με αποτέλεσμα η ωφέλεια για τον δανειολήπτη να είναι διπλή. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν πολύ από τότε. Τα ευρωπαϊκά επιτόκια υποχώρησαν αισθητά, ενώ η ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με το ευρώ μεταβλήθηκε υπέρ του πρώτου. Το ελβετικό φράγκο από 1,6 ευρώ που κόστιζε 6-8 χρόνια νωρίτερα, κλείδωσε στο 1,20 ευρώ το 2011 με απόφαση της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας, στοιχείο το οποίο παγίωσε το οφειλόμενο ποσό από τους δανειολήπτες στην παραπάνω ισοτιμία του νομίσματος. Έτσι, οι δανειολήπτες, ακόμη και εάν καταβάλουν τη δόση κανονικά, δεν αποπληρώνουν το δάνειό τους, το οποίο έχει αυξηθεί σε επίπεδο κεφαλαίου εάν μετρηθεί σε ευρώ. Σε κάθε περίπτωση μολονότι κάθε απόφαση δικαστηρίου με βάση το δίκαιο που ισχύει στη χώρα μας είναι μοναδική, εκτιμάται ότι υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες να διαμορφωθεί μια άλλη πραγματικότητα σε σχέση με το συγκεκριμένο είδος δανεισμού. Για κάθε πληροφορία το site του Συλλόγου είναι www.daneia-chf.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΟΥΛΗΣ

Καταχρηστική συμπεριφορά στα δάνεια με ελβετικό φράγκο

Λίγο πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης -μεταξύ 2006 και 2009- τα πιστωτικά ιδρύματα της χώρας μας προώθησαν στο ευρύ καταναλωτικό κοινό στεγαστικά δάνεια σε ελβετικά φράγκα, χωρίς, όμως,να ελέγξουν την καταλληλότητα του προτεινόμενου τραπεζικού προϊόντος για τους υποψήφιους δανειολήπτες (π.χ. αν διέθεταν εισόδημα σε συνάλλαγμα), χωρίς να ενημερώσουν τους δανειολήπτες για τους κινδύνους που διέτρεχαν από μια απότομη μεταβολή της συναλλαγματικής ισοτιμίας μεταξύ ευρώ και ελβετικού φράγκου και χωρίς να τους προτείνουν την αντιστάθμιση του συναλλαγματικού κινδύνου που εν αγνοία τους αναλάμβαναν.

Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής των τραπεζών ήταν να καταστούν 70.000 περίπου ανυποψίαστοι Έλληνες δανειολήπτες (και μαζί με αυτούς οι οικογένειές τους) έρμαια των συναλλαγματικών ισοτιμιών και να βρεθούν εγκλωβισμένοι σε μακροχρόνιες οφειλές, μεταβλητού και απρόβλεπτου ύψους. Η επέλευση του συναλλαγματικού κινδύνου –δηλαδή η σοβαρή υποτίμηση που υπέστη το ευρώ έναντι του ελβετικού φράγκου (η ισοτιμία ευρώ/ελβετικού φράγκου ανερχόταν κατά τον κρίσιμο χρόνο της εκταμίευσης των συγκεκριμένων δανείων σε 1,60, ενώ σήμερα η σχετική ισοτιμία ανέρχεται στο 1,20) σημαίνει ότι οι 70.000 μη επαρκώς ενημερωμένοι δανειολήπτες καλούνται να αποπληρώσουν συνολικό ποσό δανείων έως 25% μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά δανείστηκαν (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται στο ποσοστό αυτό το επιτόκιο δανεισμού).

Αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι η συγκεκριμένη πρακτική των τραπεζών, η οποία είναι άμεσα υπεύθυνη για τις μεγάλες απώλειες των Ελλήνων καταναλωτών (και η οποία συνεπάγεται αντίστοιχα μεγάλα κέρδη για τις ίδιες τις τράπεζες δεδομένου ότι αυτές είχαν φροντίσει να ασφαλίσουν το δικό τους συναλλαγματικό κίνδυνο), συνιστά παραβίαση των υποχρεώσεων πρόνοιας και ασφάλειας που οι τράπεζες έχουν έναντι των καταναλωτών, σύμφωνα με όσα ορίζουν η καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη (ΑΚ 281, 288). Εξάλλου οι τράπεζες  δεν είναι απλές επιχειρήσεις διαμεσολάβησης στην κυκλοφορία του χρήματος που μπορούν ανεξέλεγκτα να επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Η αυξημένη δυνατότητά τους να επεμβαίνουν στην περιουσιακή σφαίρα των πελατών τους (και μέσω αυτής να  επηρεάζουν συγκεκριμένες όψεις την εθνικής οικονομίας) συνεπάγεται την άσκηση εκ μέρους τους μιας οιονεί δημόσιας λειτουργίας. Απόρροια αυτής της θεσμικής και δημόσιας λειτουργίαςτους είναι μια σειρά υποχρεώσεων των τραπεζών, οι οποίες έχουν θεσμοθετηθεί προκειμένου να εξασφαλίσουν την προστασία των περιουσιακών αγαθών των καταναλωτών και, μέσω αυτής, τη σταθερότητα της εθνικής οικονομίας.

Έτσι, σύμφωνα με το άρθρο 8 της ΚΥΑ Ζ1-699/2010 (ΦΕΚ Β’ 917) των Υπουργών Οικονομικών-Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο, τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν την υποχρέωση να προβαίνουν σε «υπεύθυνο δανεισμό» και να εξετάζουν την πιστοληπτική ικανότητα των υποψήφιων δανειοληπτών να ανταπεξέλθουν στις συμβατικές υποχρεώσεις που πρόκειται να αναλάβουν. Παράλειψη των τραπεζών να ανταποκριθούν σε αυτή τους την υποχρέωση δημιουργεί ένα είδος «συν-ευθύνης» τους για την τυχόν μετέπειτα αδυναμία των πελατών τους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει.

Παράλληλα, ο Κώδικας Δεοντολογίας των Εταιριών που παρέχουν επενδυτικές υπηρεσίες (ΕΠΕΥ) και στη συνέχεια ο ν. 3606/2007 έθεσαν το πλαίσιο, εντός του οποίου υποχρεούνται να κινούνται οι ΕΠΕΥ και συνακόλουθα και τα πιστωτικά ιδρύματα κατά την άσκηση της σχετικής δραστηριότητας (στην προκειμένη περίπτωση, το δάνειο σε συνάλλαγμα συνιστά επενδυτικό προϊόν).

Το άρθρο 25 του ν. 3606/2007 με τον οποίο ενσωματώθηκε στην ελληνική νομοθεσία η Οδηγία 2004/39/ΕΚ (ΜifiD) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τις αγορές χρηματοπιστωτικών μέσων, καθιερώνει συγκεκριμένους κανόνες για την προστασία των συμφερόντων του πελάτη και υποχρεώνει τα πιστωτικά ιδρύματα κατά την παροχή των επενδυτικών υπηρεσιών να παρέχουν «ακριβείς, σαφείς και μη παραπλανητικές πληροφορίες», να παρέχουν στους πελάτες τους «κατάλληλη πληροφόρηση σε κατανοητή μορφή, ώστε αυτοί να είναι ευλόγως σε θέση να κατανοούν τη φύση και τους κινδύνους της προσφερόμενης επενδυτικής ή παρεπόμενης υπηρεσίας και της συγκεκριμένης κατηγορίας του προτεινόμενου χρηματοπιστωτικού μέσου και ως εκ τούτου να λαμβάνουν επενδυτικές αποφάσεις επί τη βάσει αντικειμενικής πληροφόρησης».

Συγχρόνως, όμως, οι επίμαχες δανειακές συμβάσεις εμπίπτουν και στο πεδίο εφαρμογής του ν. 2251/1994 (Α’191) περί προστασίας των καταναλωτών». Ο νόμος αυτός, αναγνωρίζοντας τη διαπραγματευτική ανισότητα μεταξύ των συμβαλλομένων μερών στις συμβάσεις προσχώρησης (στις συμβάσεις αυτές ο ισχυρός συμβαλλόμενος, δηλαδή η τράπεζα στην περίπτωσή μας, έχει ένα έτοιμο κείμενο στο οποίο ο πελάτης - καταναλωτής προσχωρεί χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να διαπραγματευτεί τους όρους του), θέτει αυστηρές προϋποθέσεις για την ισχύ των  προ-διατυπωμένων όρων των συμβάσεων, των λεγόμενων γενικών όρων των συναλλαγών.

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 6 του Ν. 2251/1994  «Γενικοί όροι των συναλλαγών που έχουν ως αποτέλεσμα τη σημαντική διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή απαγορεύονται και είναι άκυροι. Ο καταχρηστικός χαρακτήρας γενικού όρου ενσωματωμένου σε σύμβαση κρίνεται αφού ληφθούν υπόψη η φύση των αγαθών ή υπηρεσιών που αφορά η σύμβαση, ο σκοπός της, το σύνολο των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψή της και όλες οι υπόλοιπες ρήτρες της σύμβασης ή άλλης σύμβασης από την οποία αυτή εξαρτάται». Η συγκεκριμένη ρύθμιση, αποτελεί εξειδίκευση της γενικής αρχής της απαγόρευσης καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος του άρθρου 281 ΑΚ, ενώ συγχρόνως ενσωματώνει στην ελληνική έννομη τάξη κανόνα του ενωσιακού δικαίου (βλ. άρθρο 3 παρ. 1 της Οδηγίας 93/13/ΕΟΚ σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες συμβάσεων που συνάπτονται με τους καταναλωτές).

Στην παράγραφο 7  του άρθρου 2 του Ν. 2251/1994  απαριθμούνται ενδεικτικά περιπτώσεις γενικών όρων που είναι καταχρηστικοί. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη διάταξη, μεταξύ άλλων, καταχρηστικοί είναι και οι όροι που χωρίς σπουδαίο λόγο αφήνουν το τίμημα αόριστο και δεν επιτρέπουν τον προσδιορισμό του με κριτήρια ειδικά καθορισμένα στη σύμβαση και εύλογα για τον καταναλωτή (άρθρο 2 παρ. 7 στοιχείο ια).

Σε εφαρμογή των ανωτέρω, οι δανειολήπτες μπορούν να ζητήσουν με αγωγή την επαναφορά του δανείου τους στην αρχική ισοτιμία (κατά το χρόνο εκταμίευσης του δανείου), και την απάλειψη των καταχρηστικών όρων της δανειακής σύμβασής τους. Τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή είναι άκρως ενθαρρυντικά.

Με την απόφαση (επί προδικαστικού ερωτήματος) της 30ης Απριλίου 2014, υπόθεση C-26/13, ArpadKasler, HajnalkaKaslerneRabal κατά ΟΤΡ JelsalogbankZrt, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) έκρινε ότι «η απαίτηση περί σαφούς και κατανοητής διατύπωσης των ρητρών επιβάλλει όχι μόνο οι ρήτρες να είναι διατυπωμένες κατά τρόπο σαφή και κατανοητό για τον καταναλωτή από γραμματική άποψη, αλλά επιπλέον η σύμβαση να εκθέτει κατά τρόπο διαφανή την ακριβή λειτουργία του μηχανισμού μετατροπής του ξένου νομίσματος που προβλέπει η επίμαχη ρήτρα καθώς και τη σχέση μεταξύ του συγκεκριμένου μηχανισμού και του μηχανισμού που προβλέπουν άλλες ρήτρες σχετικά με την αποδέσμευση του δανείου , ώστε ο καταναλωτής να μπορεί να εκτιμήσει, βάσει σαφών και κατανοητών κριτηρίων, τις οικονομικές συνέπειες που τα ανωτέρω συνεπάγονται γι’αυτόν».  Με τον τρόπο αυτό το ΔΕΕ κατέστησε σαφές ότι υιοθετεί μια ουσιαστική και όχι φορμαλιστική προσέγγιση στο ζήτημα της καταχρηστικότητας των συμβατικών ρητρών/γενικών όρων συναλλαγής.

Βασιζόμενο λοιπόν στην ως άνω απόφαση του ΔΕΕ, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ξάνθης σε πρόσφατη απόφασή του (23/2014) έκρινε καταχρηστικό και άκυρο τον όρο της σύμβασης δανείου σε ελβετικά φράγκα, με τον οποίο ο οφειλέτης υποχρεούται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς την τράπεζα σε ευρώ, με βάση την τρέχουσα τιμή πώλησης του νομίσματος χορήγησης την ημέρα καταβολής. Κατά συνέπεια, οι καταβολές που πραγματοποιεί πλέον ο οφειλέτης σε ευρώ, θα πρέπει να υπολογίζονται από την τράπεζα σε ελβετικά φράγκα, με βάση την μεταξύ των δύο νομισμάτων συναλλαγματική ισοτιμία που ίσχυε κατά τη μέρα εκταμίευσης του δανείου. Η συγκεκριμένη απόφαση συνιστά μια πάρα πολύ θετική εξέλιξη και δίνει ελπίδα στους 70.000 εγκλωβισμένους έλληνες δανειολήπτες. 

Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, της κινητικότητας που παρατηρείται στο συγκεκριμένο θέμα ότι ηΟδηγία 2014/17/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 4ης Φεβρουαρίου 2014 (η οποία, όμως, θα έχει ισχύ μόνο για τις συμβάσεις που θα συνάπτονται από 21.3.2016), αφού διαπίστωσε την ύπαρξη μιας σειράς προβλημάτων στις αγορές της ενυπόθηκης πίστης εντός της Ευρωπαϊκής πίστης, τα οποία απέδωσε σε ανεύθυνες πρακτικές χορήγησης και λήψης δανείων, προέβλεψε, μεταξύ άλλων, ότι τα κράτη μέλη θα πρέπει να μεριμνούν ώστε, όταν μια σύμβαση πίστωσης αφορά δάνειο σε ξένο νόμισμα, τη στιγμή που συνάπτεται η σύμβαση να υπάρχει το κατάλληλο κανονιστικό πλαίσιο προκειμένου να διασφαλίζεται τουλάχιστον ότι υπάρχουν ρυθμίσεις που περιορίζουν τον συναλλαγματικό κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένος ο καταναλωτής βάσει της σύμβασης πίστωσης.

Συμπερασματικά, το οικονομικό πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί σε χιλιάδες δανειολήπτες εξαιτίας της ανεύθυνης και καταχρηστικής  συμπεριφοράς των τραπεζών είναι οξύ, και υπό το φως της γενικότερης οικονομικής κρίσης έχει προσλάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Το νομικό μας σύστημα διαθέτει όλα τα απαραίτητα «όπλα» για τη δικαίωση των καταναλωτών/δανειοληπτών. Γι’ αυτό θα πρέπει οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να ξεπεράσουν τον ψυχολογικό φόβο της δικαστικής αναμέτρησης με τους τραπεζικούς κολοσσούς και να προσφύγουν στα αρμόδια ελληνικά δικαστήρια διεκδικώντας τα νόμιμα δικαιώματά τους. Δεδομένου, μάλιστα, ότι η οδηγία 2014/17/ΕΕ απαγορεύει την αναδρομική νομοθετική ρύθμιση, η επίλυση του προβλήματος διά της δικαστικής οδού είναι η μόνη εφικτή λύση.

Πηγή:www.capital.gr του Κωνσταντίνου Πλατίτσα, με τη συνεργασία της Τάνιας Κυριάκου

Άκυρη δανειακή σύμβαση σε ελβετικό φράγκο λόγω καταχρηστικότητας των όρων της

Τα ελληνικά Δικαστήρια έκριναν ότι είναι άκυροι οι όροι των γενικών συναλλαγών όταν δεν είναι σαφείς και κατανοητοί για τον μέσο πολίτη όταν αυτός δεν έχει πλήρως ενημερωθεί για τους κινδύνους και τις δυσμενείς οικονομικές συνέπειες που μπορεί να ενέχουν.

Ειδικότερα για κάποιον ο οποίος σύναψε με τράπεζα, σύμβαση στεγαστικού δανείου σε συνάλλαγμα, ποσού 166.680,60 ελβετικών φράγκων έκρινε άκυρο και καταχρηστικό τον όρο, σύμφωνα με τον οποίο «εφόσον το δάνειο ή οποιοδήποτε τμήμα αυτού έχει χορηγηθεί σε συνάλλαγμα, ο οφειλέτης υποχρεούται να εκπληρώσει τις εντεύθεν υποχρεώσεις του προς την τράπεζα είτε στο νόμισμα της χορήγησης, είτε σε EURO με βάση την τρέχουσα τιμή πώλησης του νομίσματος χορήγησης την ημέρα της καταβολής».

Και τούτο διότι ενώ η ισοτιμία του ευρώ έναντι του ελβετικού φράγκου, κατά την ημερομηνία εκταμίευσης του ανωτέρω δανείου, την 8η Ιουνίου 2007, ήταν 1,658300, στη συνέχεια, διαφοροποιήθηκε, με αποτέλεσμα, την 1η Οκτωβρίου 2012, να ανέλθει στο 1,1833000, αφού το ελβετικό νόμισμα ισχυροποιήθηκε έναντι του ευρώ. Η μεταβολή αυτή στην ισοτιμία των δύο νομισμάτων είχε ως αποτέλεσμα να εξανεμιστούν όλες οι καταβολές, που ο ίδιος πραγματοποίησε (σε ευρώ) έναντι του παραπάνω δανείου, με συνέπεια το αρχικό του κεφάλαιο, υπολογιζόμενο σε ελβετικά φράγκα, να έχει μεν ελαττωθεί κατά τα προβλεπόμενα στη σύμβαση, υπολογιζόμενο, όμως, σε ευρώ, να παραμένει υψηλό, έχοντας μειωθεί από το ποσό των 105.319,58 ευρώ (την 8η Ιουνίου 2007) μόλις σ΄ αυτό των 89.004,96 ευρώ (την 1η Οκτωβρίου 2012).

Το Δικαστήριο έκανε δεκτό τον ισχυρισμό του δανειολήπτη ότι κατά την σύναψη του άνω δανείου σε ελβετικά φράγκα δεν ενημερώθηκε από τους υπαλλήλους της τράπεζας για τον συναλλαγματικό κίνδυνο, που αναλάμβανε κατά τη λήψη του επίμαχου δανείου, αλλά ούτε και για τις επιπτώσεις, που θα μπορούσε να έχει μία σοβαρή υποτίμηση του ευρώ έναντι του ελβετικού νομίσματος στο ύψος τόσο των εξοφλητικών δόσεων, όσο και του κεφαλαίου του ανωτέρω δανείου, και έκρινε άκυρο τον προαναφερόμενο όρο, δεχόμενο αφ’ ενός ότι ο δανειολήπτης τον αγνοούσε ανυπαιτίως, αφετέρου διότι ο όρος αυτός τυγχάνει, ως αόριστος και ακατάληπτος, καταχρηστικός, επιφέρει δε σημαντική διατάραξη των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των δύο συμβαλλομένων στην παραπάνω σύμβαση μερών σε βάρος του δανειολήπτη.

Η ακύρωση του καταχρηστικού αυτού όρου της δανειακής σύμβασης είχε ως συνέπεια την ευνοϊκή για τον οφειλέτη τροποποίηση της δανειακής του σύμβασης ούτως ώστε οι καταβολές, που πραγματοποιεί σε ευρώ προς εκπλήρωση των απορρεουσών από τη σύμβαση υποχρεώσεών του, να πρέπει να υπολογίζονται από την τράπεζα σε ελβετικά φράγκα, με βάση την μεταξύ των δύο νομισμάτων συναλλαγματική ισοτιμία που ίσχυε κατά την ημέρα εκταμίευσης του δανείου και όχι την συναλλαγματική ισοτιμία που ισχύει κατά την ημερομηνία καταβολής κάθε δόσης.

Σημειωτέον ότι υπάρχουν 31 περιπτώσεις όρων των γενικών συναλλαγών (ΓΟΣ) που θεωρούνται καταχρηστικοί και αυτομάτως άκυροι χωρίς περαιτέρω διερεύνησή τους από τα Δικαστήρια. Αυτές είναι οι εξής περιπτώσεις που:

α) παρέχουν στον προμηθευτή, χωρίς εύλογη αιτία, υπερβολικά μεγάλη προθεσμία αποδοχής της πρότασης του καταναλωτή για σύναψη σύμβασης,

β) περιορίζουν τις ανειλημμένες συμβατικές υποχρεώσεις και ευθύνες των προμηθευτών,

γ) προβλέπουν προθεσμία καταγγελίας της σύμβασης υπερβολικά σύντομη για τον καταναλωτή ή υπερβολικά μακρά για τον προμηθευτή,

δ) συνεπάγονται την παράταση ή ανανέωση της σύμβασης για χρονικό διάστημα υπερβολικά μακρό, αν ο καταναλωτής δεν την καταγγείλει σε ορισμένο χρόνο,

ε) "επιφυλάσσουν στον προμηθευτή το δικαίωμα μονομερούς τροποποίησης ή λύσης της σύμβασης χωρίς ορισμένο, ειδικό και σπουδαίο λόγο, ο οποίος να αναφέρεται στη σύμβαση".

στ) επιτρέπουν στον προμηθευτή να καταγγείλει σύμβαση αόριστης διάρκειας χωρίς εύλογη προθεσμία,

ζ) επιφυλάσσουν στον προμηθευτή το δικαίωμα να κρίνει μονομερώς αν η παροχή του είναι σύμφωνη με τη σύμβαση,

η) επιφυλάσσουν στον προμηθευτή το απεριόριστο δικαίωμα να ορίζει μονομερώς το χρόνο εκπλήρωσης της παροχής του,

θ) ορίζουν ότι η παροχή δεν είναι υποχρεωτικό να ανταποκρίνεται στις ουσιώδεις, για τον καταναλωτή, προδιαγραφές, στο δείγμα, στις ανάγκες της ειδικής χρήσης, για την οποία την προορίζει ο καταναλωτής και την οποία αποδέχεται ο προμηθευτής ή στο συνηθισμένο προορισμό της,

ι) επιτρέπουν στον προμηθευτή να μην εκτελέσει τις υποχρεώσεις του χωρίς σπουδαίο λόγο,

ια) χωρίς σπουδαίο λόγο αφήνουν το τίμημα αόριστο και δεν επιτρέπουν τον προσδιορισμό του με κριτήρια ειδικά καθορισμένα στη σύμβαση και εύλογα για τον καταναλωτή,

ιβ) περιορίζουν την ευθύνη του προμηθευτή για κρυμμένα ελαττώματα του πράγματος,

ιγ) αποκλείουν ή περιορίζουν υπέρμετρα την ευθύνη του προμηθευτή,

ιδ) προβλέπουν τη μετακύληση της ευθύνης του πωλητή, ή του εισαγωγέα αποκλειστικά στον παραγωγό του αγαθού ή σε άλλον,

ιε) περιορίζουν την υποχρέωση του προμηθευτή να τηρεί τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει οι εντολοδόχοι του ή εξαρτούν την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του από την τήρηση ειδικής τυπικής διαδικασίας.

ιστ) επιτρέπουν στον προμηθευτή να καταγγέλλει τη σύμβαση κατά την κρίση του, αν η ίδια ευχέρεια δεν αναγνωρίζεται στον καταναλωτή, ή να παρακρατεί τα ποσά που έχουν καταβληθεί για παροχές που δεν έχουν ακόμη εκτελεσθεί από αυτόν, όταν τη σύμβαση καταγγέλλει ο ίδιος,

ιζ) συνεπάγονται παραίτηση του καταναλωτή από τα δικαιώματά του σε περίπτωση μη εκπλήρωσης ή πλημμελούς εκπλήρωσης της παροχής του προμηθευτή, ακόμη και αν τον προμηθευτή βαρύνει πταίσμα,

ιη) εμποδίζουν τον καταναλωτή να υπαναχωρήσει (από τη σύμβαση), όταν η αύξηση του τιμήματος σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης είναι υπερβολική για αυτόν,

ιθ) αποκλείουν ή περιορίζουν τη νόμιμη ευχέρεια του καταναλωτή να μην εκτελέσει τη σύμβαση,

κ) απαγορεύουν στον καταναλωτή να επισχέσει εν όλω ή εν μέρει την καταβολή του τιμήματος, όταν ο προμηθευτής δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του,

κα) επιβάλλουν στον καταναλωτή που πιστώθηκε με το τίμημα των αγαθών ή υπηρεσιών να εκδώσει μεταχρονολογημένη επιταγή,

κβ) συνεπάγονται παραίτηση του καταναλωτή από τις ενστάσεις του κατά τρίτου που διαδέχεται τον προμηθευτή στη σχέση με τον καταναλωτή,

κγ) απαγορεύουν στον καταναλωτή να προτείνει σε συμψηφισμό προς υποχρεώσεις του από τη σύμβαση ομοειδείς απαιτήσεις του κατά του προμηθευτή,

κδ) βεβαιώνουν ότι ο καταναλωτής γνωρίζει ορισμένους όρους της σύμβασης ή την κατάσταση των προμηθευόμενων πραγμάτων ή την ποιότητα των υπηρεσιών, ενώ πραγματικά τα αγνοεί,

κε) υποχρεώνουν τον καταναλωτή να προκαταβάλει υπερβολικά μεγάλο μέρος του τιμήματος πριν αρχίσει η εκτέλεση της σύμβασης από τον προμηθευτή, μολονότι ο προμηθευτής δεν ανέλαβε την υποχρέωση να εκτελέσει παραγγελία του καταναλωτή με βάση συγκεκριμένες προδιαγραφές ή χαρακτηριστικά ούτε η παροχή του προμηθευτή συνιστάται σε υπηρεσίες με κράτηση,

κστ) επιτρέπουν στον προμηθευτή να απαιτήσει από τον καταναλωτή υπέρμετρες εγγυήσεις,

κζ) αναστρέφουν το βάρος της απόδειξης σε βάρος του καταναλωτή ή περιορίζουν υπέρμετρα τα αποδεικτικά του μέσα,

κη) περιορίζουν υπέρμετρα την προθεσμία, μέσα στην οποία ο καταναλωτής οφείλει να υποβάλει στον προμηθευτή τα παράπονα ή να εγείρει τις αξιώσεις του κατά του προμηθευτή,

κθ) αναθέτουν στον προμηθευτή χωρίς σπουδαίο λόγο την αποκλειστικότητα της συντήρησης και των επισκευών του πράγματος και της προμήθειας των ανταλλακτικών,

λ) επιβάλλουν στον καταναλωτή, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης της παροχής του, υπέρμετρη οικονομική επιβάρυνση ή

λα) αποκλείουν την υπαγωγή των διαφορών από σύμβαση στο φυσικό τους δικαστή με την πρόβλεψη αποκλειστικής αλλοδαπής δικαιοδοσίας ή διαιτησίας.

λβ) "προβλέπουν την καταβολή αποζημίωσης στον προμηθευτή, χωρίς αυτός να υποχρεούται να επικαλεστεί και να αποδείξει τη ζημία που υπέστη."

πηγή : Αναστασία Χρ. Μήλιου - http://www.aixmi-news.gr/