Στα εννέα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η κατασκευή του μετρό της Θεσσαλονίκης η αγορά του κέντρου έχει πληρώσει πανάκριβο τίμημα. Στη Μοναστηρίου, την Εγνατία, τη Δελφών και τη Μακεδονίας πολλά καταστήματα έκλεισαν και πολλά φυτοζωούν, μέχρι οι ιδιοκτήτες τους να συμπληρώσουν τα χρόνια για να συνταξιοδοτηθούν. Φυσικά όταν κάποτε το έργο τελειώσει και λειτουργήσει τα συγκεκριμένα σημεία, στα οποία θα βρίσκονται οι σταθμοί, θα αποκτήσουν ιδιαίτερη αξία, αλλά μέχρι τότε η καταστροφή προβλέπεται τόσο μεγάλη, που ίσως δεν αξίζει ο κόπος. Πολύ περισσότερο που οι τελευταίες εξελίξεις καθιστούν εξαιρετικά αβέβαιη την ημερομηνία –για την ακρίβεια τη χρονιά- της πιθανής ολοκλήρωσης του έργου, οπότε δεν υπάρχει πραγματική βάση συζήτησης για κέρδη και ζημίες.
Από χθες, όμως, ξεκίνησε η επέκταση του μετρό στην Καλαμαριά κι άρχισαν να στήνονται τα εργοτάξια, ώστε να διευθετηθούν τα υπόγεια δίκτυα υποδομής (φως, νερό, τηλέφωνο, αέριο). Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: μάλλον δεν υπάρχει άλλη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο, στην οποία να ξεκινά η επέκταση ενός τέτοιου μεγέθους έργου, χωρίς να είναι βέβαιη η ολοκλήρωση της κύριας γραμμής. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ξεκίνησαν οι κυκλοφοριακές και άλλες ρυθμίσεις στην Καλαμαριά, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το πάθημα του κέντρου έγινε μάθημα για τα ανατολικά. Στα σημεία των εργοταξίων υπάρχουν επιχειρήσεις για τις οποίες ουδεμία πρόβλεψη υπάρχει για την ταλαιπωρία που θα υποστούν και τη ζημία που θα πάθουν. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι με αφορμή τη Θεσσαλονίκη έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων με υπουργούς, Επιμελητήρια, αυτοδιοίκηση και εκπροσώπους του εμπορικού κόσμου κι έχουν διατυπωθεί πολλές προτάσεις, χωρίς να εφαρμοστεί καμία.
Από απαλλαγή δημοτικών τελών και ασφαλιστικών εισφορών, μέχρι χρηματοδότηση μετακόμισης για κάποια επιχείρηση που ίσως να ενδιαφέρεται. Πρόκειται για τραυματική εμπειρία, που –ως φαίνεται- θα παραμείνει ανεκμετάλλευτη.
Η κατασκευή μετρό σε μια πόλη πλήρως ανοικοδομημένη και πλήρως λειτουργούσα συνιστά τεράστιο έργο, όχι μόνο για τους μηχανικούς, αλλά για το γενικότερο σύστημα. Δυστυχώς, όμως, οι επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα δεν αποτέλεσαν ποτέ στην κρατικοδίαιτη Ελλάδα θέμα άξιο συζητήσεως και προσοχής. Μήπως τους τελευταίους μήνες, που η επιχειρηματικότητα στη χώρα έχει σχεδόν παραλύσει ενδιαφέρεται κανείς; Αν –λέμε αν και μακάρι να μην- χαθεί στην Καλαμαριά έστω και μία θέση εργασίας εξαιτίας της κατασκευής του μετρό θα... στεναχωρηθεί κανείς; Κι αν στεναχωρηθεί θα κάνει κάτι; Κι αν πρόκειται να κάνει κάτι γιατί δε φροντίζει από νωρίς, ώστε να μην... τρέχει πίσω από τις εξελίξεις; Πρόκειται για ερωτήματα ρητορικά, αφού στην Ελλάδα μας απαντήσεις δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν ίσως η χώρα να μην έφτανε τόσο χαμηλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου